Brak wspomnień

Hej!
Długo nie pisałam,ale jakoś ostatnio brak czasu. Lato po prostu.Dziś u nas pada cały dzień, więc piszę.
Jednak od jakiegoś czasu,czyli od Dnia Dziecka gnębi mnie jedna myśl i postanowiłam o niej napisać.
Jaś dostał ode mnie na Dzien Dziecka taką hamako-poduszke do ogrodu. Na razie powiesilismy koło mojego hamaka ale niebawem,bo jakoś w lipcu ma przyjechać znajomy i zrobić Jasiowi w końcu piaskownicę i domek z prawdziwego zdarzenia. Wtedy powiesimy tam. Ślizg mamy już ponad rok i nawet Jaś już nie chce zjeżdżać tylko z ławki. Na placu zabaw natomiast uwielbia zjeżdżalnię.
Z okazji Dnia Dziecka przyjechał do nas park rozrywki i też udaliśmy się tam. Mimo,że nie jest to jakaś tania przyjemność to raz w roku można.
Babcie, zarówno jedna jak i druga nie popisały  się jak zwykle. Teściowej jak opowiedziałam co Jaś dostał i że byliśmy w tym parku to wyszła z założenia, że chyba nasz syn ma wszystkiego za dużo. Jeszcze wyskoczyła z tekstem, że ona nic nie ma,bo jest biedna.
No tak bo u nas kasa cieknie jak woda z kranu.
Ale moja mama była jeszcze lepsza. Nie oczekiwałam,  że cokolwiek Jasiowi kupi. Akurat  tego dnia odbierałam  ją z Jaśkiem od jej siostry, bo była kilka dni i chodziła po lekarzach. I tylko zażartowałam " ciekawe co babcia kupiła Jasiowi na Dzień Dziecka"
To naskoczyła na mnie,że ona też na Dzień Matki nic nie dostała a ma ośmioro dzieci. Zrobiło mi się przykro. I nie dlatego, że było mi głupio czy coś. Ale sory. Ja przez całe życie nic od niej nie dostałam na Dzień Dziecka. Jak byłam w podstawówce to ona nawet nie przyszła do szkoły jak brałam udział w jakiś przedstawieniach z okazji Dnia Matki. I mimo,że nie miała kasy,ale mogła przyjść. Tą pieprzona laurkę ode mnie chociaż odebrać. Wyobraźcie sobie jak czuje się dziecko,które robi laurki, przygotowuje się do przedstawienia i matka nie przychodzi. I jak mam teraz pamiętać o Dniu Matki?
I niby moją przeszłość już rozliczylam, spaliłam pamiętniki z tego okropnego czasu. Ale każdy taki incydent kuje mnie prosto w serce.
Teraz, gdy sama jestem matką, nie idealną. Ale staram się jak mogę.
Chcę,  żeby moje dzieci były szczęśliwe i przede wszystkim miały fajne wspomnienia. Taki głupi park rozrywki. Ale ja byłam teraz z Jaśkiem jako dorosła już osoba pierwszy raz w życiu.  I jeżdżąc na tych karuzelach z nim przez chwilę poczułam się jak dziecko. Bardzo smutne dziecko w środku. Mimo,że miałam sama dużą frajdę.
Oby moje dzieci nigdy nie były takie smutne.

I w dupie mam to,że ktoś mi zarzuca, że zanadto rozpieszczam Jaśka. Nie kupuję mu tabletów i komputerów. Staram się aby miał cały dzień zajęty na dworze. Aby miał się czym bawić, aby miał frajdę. I zarzuty typu,że nie szanuje zabawek, że nie docenia. Ma 3 latka do cholery! Pozwolmy dzieciom byc dziećmi.