Ile jeszcze?

Hej!
Zbierałam się do tego posta aż dwa tygodnie.
Wiem, długo mnie nie było. Ale jak już wiecie jak mnie nie ma to u nas się dzieje. Czasami lepiej czasami gorzej. Tym razem nie jest za wesoło. Dwa tygodnie temu, dokładnie 5 marca Jaś miał urodziny. A dzień później moja siostra Ania pocięła się.
Tak, tak pocięła. Ona choruje na schizofrenię paranoidalną. I od dłuższego czasu przestała brać lekarstwa. To znaczy ostatnio brała zastrzyki. Bo tabletek i tak by nie jadła. Ale gdy poczuła się trochę lepiej postanowiła, że nie będzie brać nawet tych zastrzyków. I efekty są jakie są.
Ja już od dłuższego czasu widziałam że coś się z nią dzieje i mówiłam jej wprost, że widzę, że nie bierze leków, gdy prosiłam o to aby pokazała mi pieczątkę od pielęgniarki, która daje jej zastrzyki stawała się agresywna i wmawiała mi, że to nie moja sprawa, że nie mam prawa jej rozkazywać. No i prawda jest taka, że nie miałam. Ale wiedziałam, że prędzej czy później choroba wygra.
Mówiłam niejednokrotnie o moich obawach mamie. Ale ona stwierdzała, że przecież jej nic nie jest i jak mówi, że bierze zastrzyki to bierze. Jeszcze w czwartek zawiozłam mamę do siostry, bo miała jakieś badania u swojego lekarza. I zostawiłam z Anią dzieci. Jaś nie szedł wtedy do przedszkola, bo był chory. Zawiozłam mamę i czym prędzej wróciłam do domu. I dobrze, że wróciłam. Bałam się bardzo. Nie wierzę jej i tyle. Jak przyjechałam to Jaś pisał szlaczki a Franio był w leżaczku. Ania mówiła,że nie wie dlaczego on ciągle płacze. A ja myślę, że dzieci wyczuwają intencje. Płakał bo się bał. Nie wiadomo co jej wtedy po głowie chodziło.
Gdy Jaś był malutki, miał jakieś 8 miesięcy, ja jeździłam do pracy i Ania z nim zostawała. I wtedy też nie brała leków. Jednak wtedy moja mama była w domu. A mimo to Ania powiedziała mi, że miała takie myśli, że jak Jaś płakał to chciała wziąć nóż i go pociąć. Wtedy ja zrezygnowałam z pracy. I tak dobrze, że mi o tym powiedziała. I chwała Bogu, że tym razem jej nic takiego nie przyszło do głowy. Chociaż może przyszło nie wiem. Więc wróciłam i jak widziałam jak Franio płacze zabierałam dzieci wszędzie ze sobą a jak chodziłam nakłaść na ogień do pieca zamykałam drzwi do pokoju na klucz.
W sobotę wieczorem Ania się zachowywała bardzo dziwnie. Chodziła w kółko z góry na dół. Była bardzo pobudzona. Nawet nie wiecie jak się bałam. A jeszcze o 12 w nocy musiałam jechać po M.
Z nim to też trzy światy. Pokłócił się w pracy z kolegą i szefową i wsiadł za kierownicę po alkoholu. Skończył na drzewie. Pół samochodu do remontu. A że chciał być na urodzinach Jasia to przyjechał bla-bla carem. W niedziele były te rzeczone urodziny Jasia. Już czwarte.

Gdy goście pojechali Ania przyszła do nas i powiedziała, czy zawiozę ją na pogotowie? Powiedziałam, że tak. I ja się ubrałam a ona przyszła, że jednak wytrzyma do rana, że to jest niedziela. Potem o 22 poszłam do niej i leżała na kanapie. Powiedziałam, że ma iść spać i rano z nią pojadę i spytałam czy się dobrze czuje. Mówiła, że tak, że wzięła leki.
A w nocy pocięła sobie twarz a dokładnie oczy, powieki i brwi.
Rano chodziła po mamy pokoju, modliła się. Potem poszła na górę do siebie. Myślałam, ze zaraz pewnie przyjdzie, żeby z nią jechać do lekarza. Nie przyszła. Ja poszłam do niej. I o mało zawału nie dostałam. Radio miała włączone na cały głośnik i leżała na łóżku cała we krwi. Mówiłam do niej, nie odezwała się. Pobiegłam na dół i zadzwoniłam na pogotowie. Zamknęłam drzwi do nas, bo nigdy nie wiadomo czy by nam nie przyszła czegoś zrobić. Przyjechało pogotowie i ona normalnie z nimi rozmawiała, wstała z łóżka. Zachowywała się jak każdy normalny człowiek. Zabrano ją do szpitala i tam ponoć znowu wpadła w psychozę, nie chciała dać się opatrzyć, chciała połknąć dowód osobisty i ogólnie była agresywna.
Prokurator musiał przyjechać i sądownie umieszczono ją w szpitalu.

Ja niby wtedy jakoś tego nie odczułam, ale podejrzewam, że wtedy moja adrenalina była na maksymalnym poziomie. M był jeszcze tydzień. Jak on pojechał to zaczęłam się bać. Nie wiem czego. Mam różne lęki. Dziś byłam u mojego lekarza i poprosiłam o lekarstwo. Lekarka dała mi jeszcze skierowanie do psychologa. Po tych lekach jest mi troszkę lepiej. Ale wiadomo musi minąć trochę czasu i muszę to wszystko jakoś przerobić w mojej głowie.

Także tyle co u nas. Nie wiem co będzie dalej? Boję się.