Franio

Hej! Właśnie wróciłam od gina. Dziecko rośnie, wszystko O.K.Ma 320 g. Nadal nie chciało pokazać co tam ma między nogami, bo pępowina zasłaniała, ale położyłam się bokiem i jednak lekarz dostrzegł, że będziemy mieli chłopca.Mały właśnie wkładał sobie rączki do buzi nie przejmując się wcale sytuacją. Mój gin podsumował fakt, że będzie synek. Powiedział, że chłopaki się lepiej chowają. Nie beczą z byle powodu i nie są tacy wymagający jak dziewczynki. Ciekawe jakie on ma dzieci. Mimo, że Jaś już mówił do brzuszka Emilka to ucieszył się jak mu powiedziałam, że będzie miał braciszka. Powiedziałam, że jednak będzie Franio. A Jaś na to, że nie chyba Franek mama. I potem opowiadał, że będzie się z nim bawił traktorami i jego zabawkami. Także syn mój się cieszy. Mi niby też było wszystko jedno, ale jakoś tak w głębi myślałam, że będzie dziewczynka. Fajnie byłoby kiedyś w przyszłości przeżywać z nią pierwsze miłości, potem wybierać suknię ślubną. M powiedział, że nic straconego- postaramy się o jeszcze jedno. Ale jak dla mnie dwoje dzieci wystarczy. No chyba, że coś by się przytrafiło. Ale oby nie. Już z jednym Jaśkiem mam dość zmartwień i trosk. Także z moich planów kupowania różowych ubranek nici. Ubranka po Jaśku mam. Przebiorę je tylko jak już będziemy po remoncie. Te bardziej zniszczone wywalę. M mówi, że się cieszy. Ale chyba też liczył, że będzie dziewczynka. Jest Franio. Na pewno będzie super bratem i fajnym facetem. Tylko się boję, że ja będę za bardzo zaborczą matką. Z dwoma synkami mamusi może być ciężko. A dlaczego Franio? Sama nie wiem. Z Jaśkiem mieliśmy lada problem, żeby wybrać imię. Spisaliśmy listę i jakoś żadne nam nie pasowało. Jakoś Jaś był najfajniejszy.A teraz jak się dowiedziałam o ciąży od razu jakoś tak mi wpadło.Miała być albo Agatka albo Franek. Emilkę wymyślił Jaś podczas oglądania bajki: "Mały miś" Tam jest Emilka. Poza tym mój dziadek miał na imię Franciszek. I z tego co opowiadała mi mama to był poczciwym człowiekiem. Poza tym jak miałam rozprawy z ojcem w sądzie zawsze chodziłam na cmentarz do dziadków i z nimi gadałam najzwyczajniej w świecie. Dzięki temu przetrwałam nie jeden kryzys w moim życiu. Dla niektórych to może być śmieszne. Ale tak właśnie było. Także Franio, nasz Franek.