Biopsja cienkoigłowa

Hej!
Byliśmy wczoraj w Gdyni. Po długich perypetiach, jak to u nas zwykle bywa w końcu dotarliśmy. Jeszcze mandat dostaliśmy bo policja nas zatrzymała na suszarkę- mieliśmy o 20 przekroczoną prędkość i stówka i 4 punkty. Cholera. Jeszcze korki wszędzie, bo to godzina 15-16. I miałam wizytę na 16:30 a mimo, że wyjechaliśmy o 14 to byliśmy tam o 17.20. Teraz jeszcze znaleźć parking i tą przychodnię. Zadzwoniłam i uprzedziłam że się spóźnię. Pani powiedziała, że pewnie lekarz mnie przyjmie ale na końcu. Pięknie! Jeszcze tego mi trzeba. Już i tak byłam sfrustrowana. Jak już znaleźliśmy budynek to od razu chciałam iść do toalety. Ale ledwo się rozebraliśmy i powiadomiliśmy że jestem i już lekarz mnie wyczytał. Trzeba było widzieć oburzenie osób tam czekających.Ja tego nie widziałam, tylko M. mówił, że jedna pani mocno się zbulwersowała.
Jak dla mnie mogła wejść. A nie ja z tym cisnącym pęcherzem. No ale weszłam. Lekarz zobaczył badania. Wyniki wskazywały na Hashimoto. Ale znowu obraz tarczycy i guz już w ogóle na nią nie wskazywał. Poza tym mój towarzysz losu-bądź co bądź-guz-urósł sobie dwukrotnie przez te dwa lata co go nie badałam i teraz jest już dość duży, żeby go pomęczyć. Więc dostałam skierowanie na biopsję cienkoigłową. Pan doktor wytłumaczył mi co i jak. Pocieszał. Ale słabo mu to wyszło. Powiedział, że ma dobrą rękę do biopsji i nikt jeszcze od niego po badaniu nie wylądował od razu na onkologii. Też mi pocieszenie. A może ja będę ta pierwsza co wyląduje?
Do tego mam jeszcze anemię. Ja nie wiem jakim cudem?
Po badaniu poszliśmy coś zjeść i jechaliśmy do domu. Nie miałam już siły ani ochoty na nic. Mimo, że obiecaliśmy odwiedzić rodzinę. W drodze powrotnej padał śnieg i było ślisko. A że mieliśmy Jaśka ze sobą to jechaliśmy z dwie godziny jak nie więcej. I tak w domu byliśmy przed 23. Ja jeszcze posprzątałam trochę. Byłam zmęczona ale jednocześnie nie chciało mi się w ogóle spać. Nie wiedziałam czy się cieszyć czy płakać. Zaczęłam oglądać zdjęcia ze swojego życia. Nie wiem czemu. I tak myślę, że nie byłoby dobrze się załamać. Już tyle przeszłam a prawie zawsze na zdjęciach jestem uśmiechnięta i szczęśliwa. Nie wiem czy dam radę. Oby ta biopsja nie wykryła nic złego.Oby.
Z drugiej strony myślę sobie, że nikt zbytnio za mną nie będzie płakał. Wielu byłoby to na rękę. Może Jaś, M. i moja mama oraz Roksana. Ale kogo innego to by nie ruszyło. Bo przecież tak de facto jesteśmy tylko małym ziarenkiem  w tej całej pustyni popieprzonego świata.

Uwielbiam tę piosenkę. Mimo, że filmu nie znoszę. Od wczoraj nabrała dla mnie zupełnie nowego znaczenia.

Chciałabym, żeby ktoś tak kiedyś mi powiedział.