Spowiedź!

Hejka!
Nie, nie ja tu się nie mam zamiaru Wam spowiadać. Ale właśnie o spowiedzi będzie. I nie obchodzi mnie, że powinno się zachować tajemnicę spowiedzi. Otóż z racji zbliżającego się Święta Wszystkich Świętych wybrałam się w niedzielę do spowiedzi. M. nie poszedł bo on twierdzi,że jeszcze zdąży. Jak ze wszystkim. A potem pewnie nie pójdzie wcale. Jego sprawa.
No ale dalej o tej spowiedzi. Ja powiedziałam księdzu że nie byłam dwa lata, potem mówię grzechy: jednym z nich było przeklinanie i kłótnie z mężem. I tu się dopiero szopka zaczęła. Ksiądz zapytał dlaczego się kłócimy. Powiedziałam, że mąż nadużywa alkoholu, jest wtedy agresywny, nerwowy i często się kłócimy. I kto zgadnie jaka była odpowiedź księdza? Naskoczył na mnie. Powiedział, że się tłumaczę, obwiniam kogoś za moje grzechy, że co, pewnie nie przynosi wypłaty i cię zaniedbuje?Tak? Potem już czułam ironię w jego głosie. Czy co pewnie codziennie pije i się awanturuje? Odpowiedziałam, że nie. A on mi na to, że moja wina w tym i że jestem widocznie złą żoną. Mi szczena opadła. Potem mnie jeszcze zjechał.Już nie pamiętam połowy. Ale długo zbierałam szczękę z podłogi.
I pierwsza myśl jaka mi się nasunęła, to taka, że Kościół tylko upadla kobiety. Ja czułam się podle. Co najmniej jak to ja bym piła ten alkohol. Wstrząsnęło mną to bardzo. Pewnie nie powinnam jako katoliczka pisać tego na blogu. Ciekawe jakbym szła do tego samego księdza i powiedziała, że piszę o spowiedzi tutaj.
Mieliście może podobne sytuacje?